Het zijn onze vlekkeloze handen niet die deze aarde
ooit nog kunnen maken en er is niemand die ons
einde als een plastic kruis wil dragen – de laatste
God trad jaren terug uit schaamte af en lacht.
En nu: we slepen ons verloren door een braakliggende
dag en hopen op een einde dat geruisloos is,
pijnloos ook en zacht. We deserteren
uit het licht en zien het somber in:
de aarde hapert, we ademen de lucht als gif
en schroeven bijna moedeloos onze dromen dicht.
We baren kinderen van de laatste generatie,
ze erven onze angst en een gitzwart gemoed.
We dekken ze met alles wat we weten toe.
Eerder gepubliceerd in DW B, nummer 2022/2
Reactie plaatsen
Reacties