Ik huil veel minder vaak dan ik eigenlijk zou willen – het lukt me vaak gewoonweg niet. De aanleiding of de aandrang is er wel, maar de tranen lijken op te hopen in mijn traanbuis en weer terug te zakken. Misschien sta ik al jaren op springen en explodeer ik ooit door een opstopping van oude, stinkende, verlopen tranen. Wie weet.
Gek genoeg zijn er drie hele specifieke zaken die me aan het huilen maken, en buitenproportioneel ook: de scène in Notting Hill waarin Julia Roberts voor Hugh Grant staat en ‘I’m also just a girl, standing in front of a boy, asking him to love her’ zegt (een hartverscheurende zin, uitwerking gegarandeerd en vraag me niet waarom, want ik kan honderd betere redenen bedenken om te huilen), het lied ‘Kom Terug’ van Spinvis (dat vind ik volkomen terecht) én de stem van Joni Mitchell. Bij de grote dingen in het leven klap ik dicht en keer in mezelf, terwijl ik juist op de momenten die er toe doen een potje zou willen janken; begrafenissen, afscheid op welke manier dan ook, uitzinnige geluksmomenten.
Haar stem raakt iets in me aan, waar ik normaal niet bij kan. Het lied ‘A Case of You’ maakt altijd iets in me los, en haar hoge, breekbare stem rolt zich op in mijn trommelvlies. Bij de eerste klanken krijg ik het al te kwaad en is het einde zoek. Ik heb met maar één meisje een liedje gehad, en dat was dit liedje – het bleek profetisch te zijn. De tekst is ongeëvenaard, de muziek en vooral het karakteristieke gitaarspel van Mitchell is van een hoger niveau en de sfeer van het liedje is er een waar ik dagenlang in kan blijven drijven.
Gisteren zat ik in een koffietentje aan de Singel en zag een video van Joni Mitchell die voor het eerst in jaren weer zingt – na een hersenbloeding moest ze opnieuw leren lopen, praten én zingen, maar daar zat ze en ze zong. Een oude, wijze, grijze dame, haar blik begraven achter een grote zonnebril. De stem is lager geworden en wat minder toonvast, maar heeft nog geen noot ingeboet aan zeggingskracht. Ze zong ‘Both Sides Now’, een andere persoonlijke favoriet, op de meest kwetsbare manier die ik ooit gehoord heb. Terwijl ik naar mijn laptop staarde en het volume op mijn oortjes omhoog gooide, schoot ik vol. Het was de mooiste video die ik in jaren had gezien. Ik huil minder vaak dan ik zou willen, behalve op die dag.
Reactie plaatsen
Reacties