In de afgelopen maanden schreef ik één gedicht. Ik stuurde wat oude gedichten op naar tijdschriften, plaatste gedichten online die nog op de plank lagen, of als stadsdichter geschreven waren, maar er kwam niets nieuws. Het vrat me op.
Vroeger schreef ik enkel en alleen voor mezelf en omdat ik het leuk vond – dat doe ik nog steeds, maar nu zijn er toch vaak deadlines mee gemoeid. Er is iets veranderd. Het leken voor mij twee onverenigbare werelden: de creatieve wereld en de wereld van de deadlines. Niets bleek minder waar: schrijven is nu mijn werk en waar gewerkt wordt, vallen deadlines.
De afgelopen twee weken wilde ik vooral gaan schrijven: een andere omgeving, Amsterdam aan mijn voeten en alle rust en ruimte. Ik had een paar gedichten op zak die nog lang niet af waren en geen opzetjes voor nieuw werk, maar dat zou allemaal goedkomen in Amsterdam, daar ging het vast gebeuren. Er gebeurde niets. Iedere keer ging ik weer zitten, staarde een paar uur naar mijn cursor, en liep weer weg. Ik heb ooit gelezen dat Menno Wigman zich aan een stoel liet vastbinden, zodat hij niet op kon staan voor een gedicht af was. Dat gaat me iets te ver, en er is ook niemand hier om me vast te binden.
Het werd een obsessie: er moest geschreven worden. Deze stukjes gaan soepel en ik had stiekem verwacht dat ik het na drie dagen al op zou geven, maar dat is niet gebeurd. Toch komt er een grote publicatie aan en werk ik verder aan mijn eerste bundel – zaken die ik veel belangrijker vind, maar die niet leken te lukken. Misschien is mijn poëziepotje leeg, heb ik mijn kruit verschoten en schrijf ik nooit meer een goed gedicht. Met die gedachtes lag ik wakker.
Ik weet niet hoe het kwam, maar eergisteren had ik ineens weer zin, zin in de roes van een gedicht, zin in het pielen en peuteren aan één enkel woord, zin om dagenlang met een gedicht in je hoofd rond te lopen, zonder dat iemand het weet. Ik klom weer naar het dakterras, brak mijn blik even op het uitzicht, klapte mijn onvermoeibare laptop open en maakte opzetjes en schreef twee gedichten af, na maanden. Er is een hek en ik hoop dat het van de dam is.
Reactie plaatsen
Reacties