Twee weken lang hield ik een blog bij. Na een tip van een bevriende schrijver, tegen wie ik had zitten klagen over mijn schrijfmoeite, viel ik mezelf en anderen dagelijks lastig met deze stukjes - het heeft gewerkt, want na maanden schreef ik weer een fatsoenlijk gedicht. Een jongen uit Amersfoort die in de Grote Stad wat meemaakt en het dan opschrijft. Dat was deze blog, en per dag kreeg ik meer plezier in het schrijven. Dat mensen me de afgelopen twee weken vertelden dat ze de stukjes erg graag lazen, deed me goed, al had ik nooit echt op een lezer gerekend, behalve mijn moeder, die altijd alles leest. Gelukkig heb ik de grootste excessen en de meest beschamende situaties achterwege gelaten.  

In de afgelopen maanden schreef ik één gedicht. Ik stuurde wat oude gedichten op naar tijdschriften, plaatste gedichten online die nog op de plank lagen, of als stadsdichter geschreven waren, maar er kwam niets nieuws. Het vrat me op.

Ik huil veel minder vaak dan ik eigenlijk zou willen – het lukt me vaak gewoonweg niet. De aanleiding of de aandrang is er wel, maar de tranen lijken op te hopen in mijn traanbuis en weer terug te zakken. Misschien sta ik al jaren op springen en explodeer ik ooit door een opstopping van oude, stinkende, verlopen tranen. Wie weet.

Rond een uur of elf stond ik weer op het perron op de trein naar Amsterdam te wachten. Er werd een verjaardag gevierd in Amersfoort, dus was ik weer even terug op vertrouwde grond. De stationshal was uitgestorven, er waaiden wat verloren reizigers uit naar de treinen en iemand speelde piano. Na een half uur kwam ik aan in een andere wereld: rennende mensen, groepjes toeristen die met koffers zeulden en eenzame mannen in pak. Ik was even vergeten hoe vol bussen in Amsterdam zijn, totdat ik zag hoe bus 21 naar het Haarlemmerplein werd volgepropt met andere levens die ergens moesten zijn.

Na mijn loopje naar de Spaarndammerstraat – ik probeer de Spaarndammerstraat en de Westerstraat af te wisselen, anders wordt het een sleur – was het nog steeds ochtend. Ik was om negen uur wakker geworden, zonder tussenkomst van een wekker, en dat gebeurt zelden. Het plan was gevat om maar sigaretten bij de supermarkt te gaan halen, omdat het in de middag weer te warm zou worden om te bewegen. De agenda lachte me met gapend witte vlakken toe.

Een week geleden kwam ik met een koffer aan op het Prinseneiland. Vroeger nam ik tijdens vakanties en oppasweken drie koffers mee en pakte maar een halve koffer uit. Alles wat ik nodig heb, past in een koffer, dacht ik geleerd te hebben. Zelfs nu heb ik maar de helft van mijn koffer uitgepakt.

Door een open raam bonkte muziek en waaide gejoel en gezang me tegemoet – hier moest het feestje zijn. Ik liep de Laurierstraat door en belde aan bij het adres dat me was toegestuurd. Een vriend had me uitgenodigd om naar een huisfeestje in de binnenstad te komen en daarom stond ik na drie trappen voor een deur die feestgedruis door de kieren lekte. Na vijf keer aanbellen deed er iemand open. Een meisje in een tuinbroek liet me binnen en een jongen met een linnen overhemd drukte meteen een biertje in mijn hand.

Mensen die goed kunnen koken en daar ook plezier aan beleven, die mensen benijd ik. Het zijn mensen die met liefde, aandacht en geduld een gerecht kunnen klaarmaken – ik geloof dat het gelukkige mensen zijn. Ik kan niet goed koken en zie het meer als een noodzakelijke handeling. Wat dat voor mijn geluk betekent, daar ben ik nog niet helemaal over uit.

Ik wachtte op M in café Helmers – ik was daar één keer eerder geweest en dat was een van de mooiste avonden tot nu toe. Ik las haast euforisch Paul Éluard voor en er waren alleen maar fijne, lieve, inspirerende mensen. Nu wachtte ik er op M. Het duurde twee biertjes voordat ze er was. Er was iets met haar voordeur, het kiezen van een outfit (ze droeg een donkergroene jumpsuit en had een haarband in) en een bijna-botsing.

Bij de halte op het Haarlemmerplein wachtte ik op een bus die niet kwam - Samuel Beckett had het misschien kunnen waarderen, maar ik niet. Ik was extra vroeg vertrokken door mijn panische angst om ergens te laat te komen. Het resultaat is vaak nóg langer wachten, want bijna niets in het leven komt op tijd. Na vijf minuten (het roken van één sigaret, die het wachten weer enigszins een invulling gaf) viel de bus als een dood vogeltje van het bord.

Vannacht droomde ik over een jeugdliefde. Ze was een van de eerste meisjes van wie ik dacht te houden en ik had gedroomd over de snikhete zomerdag waarop ze me voor het eerste zoende op een grasveld. Daarna stond ze op en liep ze weg. Na een kwartier zelfverwijt en tongevaluatie kwam ze glimlachend terug met een doosje dubbellikkers. Ik onthoud mijn dromen zelden, maar deze stond me helder voor de geest toen ik het bed uit dreef – uit voorzorg had ik een ventilator naast mijn hoofd gezet, de gordijnen strak dicht en zo min mogelijk om mijn lijf, maar het hielp niet.

Er zwemmen mensen in de gracht – dat gebeurt hier vaker, vertelde G (die normaal het prachthuis bewoont waar ik nu verblijf) me en ik zou het ook eens kunnen wagen. Ik stond in het raam en keek naar het bruggetje, de pakhuizen en zwemmende bikini’s. Toen ze doorhadden dat ik stond te kijken, zwaaiden ze naar me: opgewekt, vrolijk, vriendelijk zelfs. Ik zwaaide terug en bedacht me op dat moment pas dat ik misschien iets te lang had staan kijken – niet per se naar de zwemmende bikini’s, maar naar het uitzicht, naar het klein stukje Amsterdam dat onder me lag.